چرا همه میگن قضاوت نکنید؟ چرا قضاوت یک ویژگی مطلوب نیست؟ چرا به عنوان یک ویژگی منفی ازش یاد میشه؟ واقعیت اینه که همه ما دائم در حال قضاوت کردنیم و اصلا نمیدونیم قضاوت کردن یعنی چی و چه تاثیری روی روح و روان و شخصیت و زندگیمون می‌گذاره. برای اینکه بهتر بدونیم معنی قضاوت چیه، به مطلب زیر توجه کن. فکر کن کسی از کنار کودک ۴ ساله ای رد میشه ، کودک چه برداشتی داره ونگاهش نسبت به اون فرد چگونست؟ اگه ازش بپرسی چی شد میگه یه نفر رد شد. شاید بهت بگه یه مرد یا یک زن رد شد بیشتر از اون چیزی در موردش بهت نمیگه .در مورد چاقی یا لاغری، قد بلند یا کوتاه ،لباس شیک یا مندرس، خوشحال یا ناراحت بودنش قضاوتی نداره. این که قرمز پوشیده یا آبی، پیره یا جوانه در مورد هیچ کدوم اینا باهات حرف نمیزنه فقط میگه یه آدم رد شد زمانی که ما بتونیم افراد را به عنوان یک آدم و انسان بپذیریم ذهن قضاوت گر ما خاموش شده. اما کدوم یکی از ماها می تونیم ادعا کنیم که در برخورد با افراد اونها رو قضاوت نمیکنیم . تقریباً تمام حرفهایی که بعد از یک مهمانی به هم میزنیم یا بعد از یک سمینار و یا برگشتن از رستوران و یا هر چیز دیگه ای به نوعی قضاوت محسوب میشه. آدم بدون قضاوت آدم تنهاییه چون سوژه های گفتاریش کم میشه. نکته ی مهم اینه که هر قضاوتی ممنوعه! بعضی ها فکر می کنند، قضاوت مثبت کردن خوبه این که به دیگران بگیم عجب هوشی داری، خوشگل و قدرتمندی، دمت گرم چقدر کار خوب انجام دادی و موفق شدی ! چه استعدادی داری! چقدر هنرمندی ،چقدر زیبایی ،عجب پشت کاری داری، تمام اینها قضاوت کردنه. درسته که تشویق کردن آدما خیلی خوبه اما این حرفایی که الان گفته شد همشون قضاوته. وقتی قضاوت میکنیم داریم از بالا به افراد نگاه می کنیم. یعنی “من میدونم” ! من میدونم تو چه اخلاق خوشی داری! من میدونم تو چقدر قدرتمندی! میدونم که تو خیلی با استعدادی! وخطر اونجایی ما رو تهدید می کنه که گاهی با حسرت این حرفا رو میزنیم ، وقتی به فرد دیگری میگیم تو چقدر باهوشی، غیر مستقیم به ضمیر ناخودآگاه خودمون القا میکنیم که ، من این هوش رو ندارم این جمله رو قطعا به زبون نمیاریم اما اتفاقی که توی وجودمون شکل میگیره و به طور ناآگاه داریم به خودمون این جمله رو میگیم که من آدم قدرتمندی نیستم، یا استعداد زیادی ندارم ، من هنرمند نیستم . وقتی به کسی میگیم چقدر موفقی یعنی من آدم موفقی نیستم همین جا باید استاپ کنیم .! لازمه اونقدر روی قضاوت نکردن کار کنیم که اگر کسی از مسجد اومد بیرون حتی در ذهنمون نگیم چه آدم مومن و خوبیه! و اگر از قمار خونه اومد بیرون نگیم عجب آدم بدیه! شاید رفته دوستش رو بیاره بیرون دلیلش اینه که ما هیچی از افراد نمیدونیم اصلاً قضاوت کردن کار ما نیست.
دلیل دیگه برای اینکه قضاوت را ترک کنیم و دست به این کار خطرناک نزنیم اینه که قضاوت کردن از ما انرژی زیادی میگیره. وقتی دیگران را قضاوت می کنیم، دوحالت ممکنه اتفاق بیفته؛ یااز موضع بالاتری نسبت به آنها نگاه می کنیم، که این کار اصلا شایسته انسانیت نیست و یا از پایین که جایگاه حسرت وکمبوده. در پیج های اینستاگرامی همه مون دیدیم که افرادی زندگی لاکچری خودشان را به نمایش میگذارند و یا سلبریتی ها از رفتار روزانه خودشون فیلم هایی منتشر می کنند و افراد قضاوت گر انواع کامنت روزیر پستهاشون میزارن . مثلاچقدر خوبه، چقدر جذابه، چقدر شیرینه، چقدر داره بهت خوش میگذره و قضاوتهای اینچنینی در واقع نوعی حسرت را در آن ها به وجود میاره.
اگر میخواهی یک انسان معنوی باشی اولین مرحله مرحله ورود به عشق و عرفان هست و اولین قدم برای ورود به عشق و عرفان مرحله ترک قضاوت هست واین کار دشوار وسختیه ونیاز به تمرین ومراقبت زیادی داره که امیدوارم درش موفق باشی.
